MAN vs HORSE
04.30 uur. De wekker gaat. Natuurlijk was het gisteravond veel te gezellig, en had ik dat laatste biertje beter niet kunnen nemen. Maar ja, een horecaritme en endurancesport gaan nou eenmaal niet zo goed samen. Meer dan cafeïne, adrenaline en een fantastisch team om me heen zal ik vandaag niet nodig hebben. Maandenlang hebben we naar deze dag toegeleefd. Een idioot idee eigenlijk, 100 kilometer racen tegen een ultrarunner. Geboren in de kroeg, zoals de meeste goede ideeën. Vandaag gaan we waarmaken waar we al maanden van dromen. Een mooi evenement neerzetten, waarbij al onze passies samenkomen.
Chivas ligt nog te slapen, als ik in het donker de serene kudde paarden in loop. Ik vertel hem dat we vandaag gaan doen waar we voor getraind hebben. Al die kilometers, sportvoer, supplementen en massages. This is it. Hij loopt met me mee, krijgt nog wat te eten en wordt goedgekeurd door de dierenarts. Dan gaan we op pad, 3 auto's en een paardentrailer. Voor zowel Chivas als mij is het raar om om zo vroeg bij het café te zijn. Een grote start- en finishboog, veel mensen en cameraploegen verwelkomen ons. We stappen met Chivas wat rond in het donker, om hem te laten wennen aan het donker, de lichten en de drukte. Hij is wat onrustig, maar vindt zijn zelfvertrouwen in mij. Ik neem nog een kopje koffie, zadel mijn paard op, stel de GPS in en geef mijn vent een kus. This is it. Adrenaline giert door ons lichaam. Tabe en Chivas staan te trappelen voor de start. Ik doe mijn best mijn rust te bewaren. Er wordt afgeteld, door al die mensen die er voor ons zijn. En dan is het 07.00 uur. GO!
We spurten weg, door de donkere woonwijk. Het gejoel horen we nog lang achter ons. Het eerste stukje rennen we samen. Tabe steekt als eerste de weg over en verdwijnt in het park. Ik moet even wachten met oversteken om hem achterna te gaan. Na een paar kilometer in het park krijg ik ruzie met de GPS en rij verkeerd. Mijn pijltje zit niet meer op het lijntje dat ik moet volgen. Crap. Ik zie niks in het donker en moet de kaart raadplegen. Als we weer op de goede route zitten, draven we lekker verder. Dan komen we weer door een woonwijk, waar ineens twee herdershonden hard blaffend op ons af komen. Geen baas te bekennen. Ik stop, ik kan geen risico lopen dat we aangevallen worden. Het lijkt een eeuwigheid te duren, maar dan komt de baas eraan en kunnen we door. Nog even de snelweg oversteken, en we komen in ons terrein, de prachtige bossen van de Veluwezoom. Bij het eerste groompunt krijgt Chivas wat verkoelend water over zijn hals, ik nog wat bemoedigende woorden van het groomteam en hop, gás erop! We draven in de schemering over zandpaden, slingeren over singletrails en komen uit op de heide. Ik ken het pad en weet dat we hier tempo kunnen maken. De hectiek van de ochtend maakt plaats voor puur genieten, als ik in galop de zon op zie komen tussen de oren van mijn paard. Als er een hemel is, is die hier en nu. Wat er verder ook gaat gebeuren vandaag, dit moment neemt niemand me meer af. We komen aan bij het tweede groompunt, waar we horen dat we alweer flink wat minuten zijn ingelopen op Tabe. Jemig, wat loopt die man hard! Water over Chivas, peptalk voor mij en weer gas erop!
We rijden lekker door, genieten van de schitterende omgeving en genieten van het samen alleen op de wereld zijn. Bij het volgende heideveld hoor ik de edelherten rechts van me bulderen. Magisch! De tijd én de kilometers vliegen voorbij, Dan zie ik, ver voor ons, iets roods door het hoge gras schieten. Tabe! Een nog grotere glimlach verschijnt op mijn gezicht. Op een kilometer of 23 zijn we samen. Tabe loopt voorop, waarschuwt me voor konijnenholen in de grond. We gaan samen op het eerste checkpoint aankomen!
Tabe zegt dat ik door moet rijden, maar geen haar op mijn hoofd die daaraan denkt. Dit is niet alleen een wedstrijd, dit is ook iets van ons samen. En daar, op 25 kilomter, staan zoveel mensen. Voor ons! Wauw. We worden gefilmd, gefotografeerd en toegejuigd.
Mijn groomteam staat klaar. Chivas wordt afgezadeld, krijgt liters koelwater over zich heen en zijn hartslag wordt gemeten. Die zit direct netjes op de vereiste 60 slagen per minuut, en ons half uur verplichte rust gaat in. Tabe is alweer op pad. Chivas eet wat en wordt verder gekeurd door de dierenarts. Ik moet in mijn prinsessenstoel gaan zitten en rust nemen. Rust en cafeïne, aan adrenaline geen gebrek. Dan moeten we nog even door de 'locomotie', waar Chivas ook met vlag en wimpel doorheen komt. Hij wordt weer opgezadeld, en ook wij kunnen de tweede lus in.
En wat is 'ie weer mooi, die lus. Van zandvlaktes en brede heidepaden tot slingerpaadjes door het mysterieuze bos. Ik geniet me suf, terwijl mijn paardje lekker onder me beweegt. Waar mogelijk maken we lekker tempo, maar er zijn ook stukken op de route waarbij ik Tabe vervloek. Dwars door het bos, geen pad te bekennen, maar de GPS zegt toch echt dat we goed gaan. Ik moet afstappen, en heel rustig door het bos stappen, om te voorkomen dat Chivas zich blesseert. Dit lijkt wel een survivaltest. Maar, houd ik mezelf voor, in de laatste lus kunnen we alles rechtzetten op de tankbaan, die tijd halen we wel weer in. Reden we de eerste lus nog in alle stilte, deze lus heb ik mijn Mp3-speler aangezet helpt AC/DC me er doorheen. Het is warm, en Chivas zweet veel. Het vocht dat hij verliest moet ook weer aangevuld worden, maar hij weigert te drinken bij elke plas die ik hem aanbied. Ik begin me lichtelijk zorgen te maken, want de 50 kilometer komt in zicht. Vlak daarvoor hebben we nog een groompunt, maar ook daar weigert hij te drinken. Ik besluit iets rustiger aan te doen, en in een rustig drafje komen we aan bij het tweede checkpoint, waar Tabe net weg is.
Chivas wordt direct weer gekoeld en met een harstlag van 54 slagen per minuut gaat de rust meteen in. Met camera's op onze snufferd en toeschouwers in afwachting, leg ik mijn groomteam uit hoe belangrijk het is dat Chivas in dit half uur rust gaat drinken. Er staat een heel buffet voor hem klaar. Krachtvoer, hooi, wortels en appels. Water met - en zonder smaakje. Hij eet wat wortels, maar daar blijft het bij. Intussen wordt hij door de dierenarts helemaal goedgekeurd, al zijn waardes zijn goed om de volgende lus in te gaan. Maar ik ken mijn paard. Weken van tevoren heb ik met mijzelf afgesproken dat als hij op 50 kilometer nog niet gedronken zou hebben, we die volgende lus niet in zouden gaan. Die derde lus zou de mooiste, maar ook de zwaarste worden. Door een rustgebied met wild, maar dus ook zonder grooms, zonder waterpunten. Het einde van het half uur komt steeds dichterbij, en Chivas heeft nog steeds niet gedronken. Er wordt op me ingepraat en oh, wat is het verleidelijk om onder deze druk toch door te gaan. De camera's, de verwachtingen, de wíl om dit uit te rijden. Maar net als anders, gaat de relatie voor de prestatie. Ik kies voor Chivas. En daarmee voor mijn eigen principes. En met dat ik die beslissing neem, voel ik dat ik rustig word. Ik ben eerlijk naar mijzelf en naar mijn paard, en dat is me meer waard dan welke wedstrijd dan ook. Ik loop naar het afwachtende publiek toe en vertel dat we uit de wedstrijd stappen. Ik hoor de teleurstelling van al die lieve mensen, maar voel die absoluut niet in mijzelf. Ik voel alleen maar trots. Trots op mijn paard, trots op mijn beslissing. Ik doe mijn verhaal voor de camera's, en het voelt goed. Punt. We breken het checkpoint af, laden Chivas weer in de trailer en rijden naar huis.
Onderweg heb ik SBS6 aan de telefoon. Ze willen me toch nog interviewen en zeggen naar stal te komen. Thuis drinkt Chivas een volle emmer water leeg, en mag dan lekker bij zijn vrienden in de wei staan. Mijn kanjerpaard. Daar staat 'ie dan, alsof 'ie een klein trainingsrondje heeft gelopen. Dan wordt mijn zwijmelen verstoord door de gedachte dat we het misschien nog net kunnen redden om op tijd op het derde checkpoint te kunnen zijn, ik moet Tabe, die nog van niks weet, zien. We springen in de auto en rijden met een noodvaart richting CP3. Daar zijn we nét op tijd, Tabe staat op punt om de laatste lus in te gaan. Ik spring de auto uit, ren op hem af en geef hem de meest gemeende knuffel die ik ooit heb gegeven. Wat een held. Hij gaat de 100 kilometer uitlopen! Onder luid applaus vertrekt hij.
SBS6 is daar aanwezig en ik doe mijn interview ter plekke. Dan besluiten we naar het café te rijden en Tabe op te wachten met een biertje. Ik ben niet de enige met dat idee. Het terras zit goed vol en iedereen is vol spanning. Ik krijg de meest mooie, hartverwarme reacties op mijn besluit, zelfs van mensen die ik helemaal niet ken. Al voelde mijn beslissing voor mijzelf al goed, dit bevestigt mijn keuze. Zo fijn! Ik doe nog een interview en drink nog een biertje. En nog een. Dan komt het bericht dat Tabe het Sonsbeekpark net uit is. Hij komt eraan! Iedereen gaat langs de straat staan en de held loopt van high five naar high five, onder luid applaus, door de finishboog. Ik heb kippenvel. Wat is dit ontzettend mooi. Wat een held ben je, als je 100 kilometer uitloopt, ook als er geen competitie meer is. Wat een discipline. Ik schenk het beloofde alcoholvrije biertje voor hem in en proost op zijn megaprestatie. Tabe krijgt de beker en wordt overladen met felicitaties. We krijgen allebei bloemen en zoveel mooie woorden.
En dan gebeurt er iets heel bijzonders. We worden bij elkaar geroepen door de Golog Support Foundation, waar we dit allemaal voor doen. We krijgen allebei een 'katha', Chivas ook, ingezegend door Lama Jigmé Namgyal. Ik sta met mijn mond vol tanden en een brok in mijn keel. Alsof deze dag nog niet bijzonder genoeg was. Dit doet me wat. Al ben ik nog niet zo bekend met het boeddhisme, ik voel de waarde van dit geschenk. Hier kan geen prijs tegenop. Wat is dit bijzonder. De rest van de avond draag ik mijn katha met trots.
Het blijft nog lang druk op het terras. Ik drink nog een biertje en 's avonds kijken we aan de bar Hart van Nederland. Ik laat alle bijzonderheden nog een keer de revue passeren. Van de voorbereidingen tot de het evenement zelf, de passies, de overweldigend positieve energie en de intense vriendschap die is ontstaan. Ik voel niets dan trots en voldoening over deze dag. Wat we met MAN vs HORSE hebben neergezet, is het mooiste wat ik dit jaar gedaan heb. Zonder twijfel.
